 |
Odrobiny
szczęścia
Szczęścia
życzymy zawsze i na każdą okazję, bez względu czy to urodziny
czy dzień ślubu. Czterolistna koniczyna jest jego pospolitym
symbolem. W pracy ukazuję owo szczęście w dwojaki sposób,
jako znalezione lub potencjalne, który każdy z nas może sam
pielęgnować/wyhodować. W obecnym świecie możemy dostać
wszystko, jednak szczęście jest czymś tak bardzo ulotnym, że
możemy tylko próbować go doświadczać. Kiedy już je
jednak znajdziemy, staramy się je zamknąć i trzymać z dala od
wszystkich, aby nie zostało popsute, jak ta czterolistna koniczyna.
|
 |
Szczęście
w nieszczęściu
Popularne
królicze łapki na szczęście stały się dla mnie okazją
ukazania paradoksu owego szczęścia ludzi poprzez nieszczęście
zwierząt. Stworzyłam breloczki z suszonych części ciał zwierząt,
które jedynie odrobinę przyjemności dadzą zjadającym je po
wystawie zwierzętom domowym. (bez części metalowych)
|
 |
Zostań
starą panną
Od
zawsze byłam straszona, że siadając przy rogu stołu zostanę
starą panną. Ostrzeżenia sprawiały jednak, że tym bardziej
chciałam siedzieć w tym miejscu, udowodnić, że jestem
nieustraszona wobec gróźb. Jednak przekora w moim podejściu
sprawiła, że zaczęłam się zastanawiać czy straszenie zostaniem
starą panną w ogóle jest na czasie. Coraz częściej samotna
ścieżka życia jest świadomym wyborem kobiet. Dlatego przyjmując,
że róg stołu reprezentuje zostanie starą panną, niektóre
z nas zamiast ucieczki wolałaby przy nim usiąść. Zachęcające do
siadania ogłoszenie ma za zadanie pokazać plusy zostania starą
panną.
|
 |
Gra
w klasy
Wiele dzieci na świecie nie może sobie pozwolić na taką chwilę beztroski, jaką jest spontaniczna i prosta zabawa. Bieda, nierówności społeczne, miejsce urodzenia czasami sprawiają, że nawet najprostsze czynności, z których może cieszyć się dziecko są nieosiągalne. Moja praca - bazująca na schemacie popularnej gry w klasy jest reflekcją nad trudnym losem wielu dzieci, które pozbawione są radości dzieciństwa. |
 |
7
grzechów trzeciorzędnych
Zabobon
katolicki zabrania słuchać utworów nagranych od tyłu, jako
przekazów szatańskich i nieczystych. Jak każdy zabobon i ten
jest w dużym stopniu niewytłumaczalny. Dlatego na przekór
owemu zakazowi przygotowałam playlistę siedmiu kościelnych utworów
nagranych od tyłu. Usiądź, posłuchaj i przekonaj się czy
zostaniesz przeklęty czy tylko doświadczysz kolejnej nowej jakości
dźwiękowej.
|
 |
Gra
wstępna
Posłużyłam
się tematem gry tworząc wizualną wariację na temat gry wstępnej
tworząc ten miękki, słodki torcik. Mieć ciastko i zjeść ciasto,
chce wielu. Wielu także zapomina
o tej jednej z wielu gier, w które na co dzień grywamy. |
 |
Game
Over
Życie
ludzkie składa się z ciągu wydarzeń, jesteśmy poddajemy się
losowi na każdym kroku. Choć często staramy się wziąć życie we
własne ręce finalnie wpadamy w wir przypadków. Kość do gry
wartościuje, określa, stawia w sytuacji, iż zawsze coś musi
się wydarzyć. W mojej pracy pragnę przeciwstawić się losowi. Oczka zrzucone z kostki są symbolem wyzbycia się udziału w grze przypadku i wewnętrznego uwolnienia.Kość w mojej pracy jest niekończącym się błogim momentem oczekiwania na los, który nie nadejdzie. |
 |
Strach
ma wielkie oczy
Tradycyjne
przysłowie „Strach ma wielkie oczy” mówiące o tym, że
bojącemu się człowiekowi wszystko wydaje się większe i
groźniejsze, niż jest w rzeczywistości potraktowałam z
przymrużeniem oka i stworzyłam wielkoformatowy obraz oczu.
|
 |
Samospełniające
się proroctwo
Praca
przedstawia zbiór kluczy, ale dość specjalnych jak i obrzęd
do którego mają być używane. Są gotową propozycją do
lania wosku przez dziurkę/foremkę. Bo po co się męczyć, jak i
tak w każdy odlewie widzimy to, co byśmy chcieli zobaczyć. Odlewy
są ucieleśnieniem spełniającego się proroctwa, które sami
reżyserujemy. Nasze pragnienia są jak wosk z którego
zrobione zostały odlewy. Są tylko projekcją, która prędzej
czy później zniknie i stopnieje, a miejsce uprzednich często
nieosiągalnych marzeń zastąpią inne. Praca składa się z 17
kluczy z taśmy aluminiowej, gdzie każda dziurka od klucza jest
gotową foremką ukazującą kształty odwzorowujące nasze
pragnienia, gotowych odlewów z wosku i zapisu video
dokumentującego roztapianie się ich.
|
 |
Wstrzymanie
Gramy
w klasy, domino, bierki, wojnę, tysiąca, chińczyka, jengę,
warcaby, szachy, pokera, gry na komputerze, gry planszowe, gry na
żarty, gry o życie... W
swojej pracy staram się uchwycić moment upadku. Zatrzymałam to, co
jest nieuchronne, chwili którą wszyscy gracze obserwują z
zapartym tchem ponieważ świadczy o końcu rozgrywki i wyłonieniu
zwycięzcy. Drewno z którego konstrukcja została zbudowana
nosi ślady wieloletniego użytkowania- jest popękane, szorstkie
oraz ciemne od działania wody i piasku. Dynamiczna konstrukcja
chyląca się ku upadkowi, została porośnięta częściowo mchem,
który stanowi dla niej wizualny i logiczny kontrast.
Wstrzymanie
jest próbą rozważenia gry jako procesu ciągłej walki,
uchwycenia jej sensu poprzez przedstawienie najważniejszej chwili,
która wszystko zmienia.
|
 |
O
włos
W
pracy tej inspirowałam się biżuterią wiktoriańską, której
specyfika polegała na łączeniu kosztowności z włosami po
bliskiej osobie w celu upamiętnienia jej. Włos w mojej pracy jest
próbą regeneracji, ożywieniem wspomnień które są
ważne dla mnie i mojej mamy. Na podstawie pamiątkowego zdjęcia
matki, wykonałam własny autoportret. Do stworzenia pamiątkowych
gablot wykorzystałam własne włosy oraz drobne pamiątki nas obu.
Drugą częścią pracy są lisy noszone przez kobiety w naszej
rodzinie, kiedyś żywe, umarłe służące do ozdoby garderoby teraz
w prostej formie ożywione na konstrukcji z drutu, przypominającego
ich ciała. Konstrukcja wspomnień jest czasem równie
pokraczna, bowiem nie do końca świadomie możemy zapanować nad
tym, co zapamiętamy z naszego życia.
|
 |
Demaskacja
Hanny W.
„Istota ludzka nie wyraża się w sposób bezpośredni i zgodny ze swoją naturą, ale zawsze w jakiejś określonej formie i forma owa, ów styl, sposób bycia nie jest tylko z nas, lecz jest nam narzucony z zewnątrz […].”W. Gombrowicz, Ferdydurke
Nakładamy,
narzucamy, przyodziewamy, przybieramy, przyjmujemy. Z początku
świeża, intensywna, wyraża uczucie. Z czasem jednak pierwotne
wrażenie umyka. Dla odpowiedniego efektu wypada jednak dalej
utrzymywać pozę. Wkładamy w to coraz więcej wysiłku, mimika
staje się mniej naturalna, zamienia się w grymas. Czujemy jednak
jak z każdą chwilą coraz bardziej zastyga. Jeszcze chwila i
będziemy mogli odetchnąć – maska stężeje, skamienieje i od
teraz to ona będzie podtrzymywać układ. Znów upłynie
chwila, utworzy się twarda skorupa. Zapominamy o niej, zapominamy
o uczuciu, przechodzimy w stan odrętwienia, pasywności. Nieczuli na bieg wydarzeń, oddzieleni od świata. A kiedy wreszcie coś nas wyrywa z letargu i chcemy ściągnąć maskę – to zawsze jest bolesne. |
